Աստղագետները հայտնաբերել են գալակտիկաների հսկա գերկույտերի մեծ խումբ, անհավանական զանգվածային գալակտիկաների կուտակումներ և գալակտիկաների կուտակումներ տիեզերքում:
Այս 662 նոր գերկլաստերի ամենավառ օրինակը գտնվում է Երկրից մոտ 3 միլիարդ լուսատարի հեռավորության վրա և ստացել է «Էյնաստո սուպերկլաստեր» անվանումը։ Այս կլաստերն անվանվել է էստոնացի աստղաֆիզիկոս Յաան Էյնաստոյի պատվին, որը տիեզերքի լայնածավալ կառուցվածքի առաջամարտիկներից է։
Einasto սուպերկլաստերը տպավորիչ է իր չափերով և զանգվածով: Այն պարունակում է նույն զանգվածը, ինչ մոտ 26 կվադրիլիոն արև (26-ը՝ 15 զրոներով): Այս կլաստերն այնքան հսկայական է, որ լուսային ազդանշանից 360 միլիոն տարի կպահանջվի նրա մի ծայրից մյուսը անցնելու համար:
Արդյունքները կարող են օգնել գիտնականներին ավելի լավ հասկանալ, թե ինչպես են միավորվում գալակտիկաների այս հսկայական կուտակումները: Ի վերջո, այն կարող է նաև օգնել պատասխանել մութ նյութի և մութ էներգիայի վերաբերյալ հարցերին:
Թեև մնացած կլաստերները չեն կարող համընկնել Einasto գերկլաստերին, նրանք, իհարկե, չեն զիջում նրան զանգվածով և չափերով։ Գտնված նմուշի հիման վրա Տարտուի աստղադիտարանի աստղագետների գլխավորած թիմը կարողացել է հաշվարկել կլաստերի միջին զանգվածն ու չափը։
Հետազոտողները պարզել են, որ այս հավաքածուի գերկլաստերի տիպիկ զանգվածը կազմում է մոտ 6 կվադրիլիոն արեգակի զանգված, իսկ գերկլաստերի տիպիկ չափը մոտ 200 միլիոն լուսային տարի է: Համեմատության համար նշենք, որ միջին կլաստերը մոտ 2000 անգամ ավելի մեծ է, քան Ծիր Կաթինը:
Զանգվածի առումով, եթե Արեգակն ունենար գոլֆի գնդակի զանգված, ապա այս գերկույտերից մեկը կունենար նույն զանգվածը, ինչ Էվերեստը:
Ուսումնասիրելով այս գերկույտերի հատկությունները՝ թիմը պարզել է, որ գերկույտերի ներսում գտնվող գալակտիկաների կլաստերներն ավելի ծանր են, քան գերկույտերից դուրս: Սա ենթադրում է, որ գերկույտերում գտնվող գալակտիկաները տարբեր կերպ են աճում և զարգանում, քան նման միջավայրերից դուրս գտնվող գալակտիկաները:
Այնուամենայնիվ, չնայած գերկույտերի հսկայական զանգվածին, նրանց առանձին գալակտիկաները ավելի քիչ խտություն ունեն, քան մյուս գալակտիկաները, քանի որ այս անհավանական զանգվածը բաշխված է հսկայական ծավալներով:
Այնուամենայնիվ, սուպերկլաստերի գալակտիկաների խտությունը բավականաչափ մեծ է, որպեսզի հսկայական գրավիտացիոն ազդեցություն ունենա բուն գերկլաստերի նյութի վրա: Սա ներառում է մութ մատերիայի բովանդակությունը, որը մատերիայի ամենաառեղծվածային ձևն է տիեզերքում, քանի որ այն գործնականում անտեսանելի է մնում մարդու աչքի համար, քանի որ այն չի փոխազդում լույսի հետ:
Այս գերկույտերի հետագա ուսումնասիրությունները կարող են օգնել լուծել տիեզերքի մեկ այլ ամենահրատապ առեղծվածները՝ մութ էներգիայի բնույթը:
Մութ էներգիան այն ուժի պայմանական անվանումն է, որն առաջացնում է տիեզերքի ընդլայնման արագության արագացում: Սա հանգեցնում է նրան, որ գալակտիկաները ժամանակի ընթացքում ավելի ու ավելի արագ են հեռանում մեզանից և միմյանցից:
Հետաքրքիր է, սակայն, որ այս բացահայտումները կատարած թիմը նկատել է, որ այս գերկույտերի գալակտիկաները, կարծես, ցրվում են սպասվածից ավելի դանդաղ արագությամբ: Գիտնականները կարծում են, որ մութ էներգիան ի վերջո կարող է հաղթահարել գրավիտացիոն ձգողականությունը գերկլաստերի գալակտիկաների միջև, ուստի այս համակարգերի ուսումնասիրությունը կարող է օգնել պատասխանել տիեզերքի ընդլայնման արագության մեջ նկատվող անհանգստացնող անհամապատասխանություններին վերաբերող հարցերին:
Կարդացեք նաև.